Σαν σήμερα που γράφεται αυτό το κείμενο, 3-10-2021, έγινε η μεγαλειώδης αυτή συναυλία στην οποία ήμουν παρόν (δεν θυμάμαι αν είχα πάει μόνος μου ή με παρέα) και ήταν η μοναδική τέτοιου είδους συναυλία σε μέγεθος και καλλιτεχνική αξία στην οποία συμμετείχα ποτέ. Και όμως πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια! Εγώ γεννημένος το 1971 βγάλε συμπέρασμα αγαπημένε μου αναγνώστη.
Πολύ αργότερα, φεύγοντας από την ηλικία των 17 και 10 μηνών περίπου που ήμουν, συνειδητοποιώ πως δεν μου ταίριαζαν αυτά τα τεράστια αγελαία μέρη όπου κοπάδια προβάτων αποθέωναν τους Θεούς επί σκηνής. Βέβαια έχασα την τεράστια συναυλία των Pink Floyd το 1989 ως φοιτητής που ήμουν, αλλά ποιος χέστηκε; Τώρα μόλις το έψαξα για να θυμηθώ την ημερομηνία της συναυλίας των Pink Floyd (ενώ αυτή την επέτειο της συναυλίας στο ΟΑΚΑ της Διεθνούς Αμνηστίας την θυμήθηκα από το σημερινό αφιέρωμα που έκανε "Στο Κόκκινο" ο Διονύσης Ελευθεράτος) και διαβάζοντας το άρθρο εδώ βλέπω πως ΔΕΝ ήταν το μοναδικό μέλος του συγκροτήματος που αξίζει πλέον να μνημονεύσει κανείς που δεν είναι άλλος φυσικά από τον τεράστιο Roger Waters.
Κι αυτά τα γράφω διότι εδώ και πολύ πάνω από μια δεκαετία όλα τα αναλύω μέσα μου από πολιτικής σκοπιάς ιχνηλάτηση και το αποτύπωμα που αφήνει αυτή στην κοινωνία (που μόνο τέτοια μπορεί να υπάρχει ως αξιομνημόνευτη ουσιαστική αξία), θέλοντας να πω πως, ο χαρακτήρας και η πολιτική δράση του καλλιτέχνη δεν είναι ξεκομμένα από το καλλιτεχνικό έργο του. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτό και επιφέρει τεράστια διχογνωμία, αλλά μάλλον αυτοί που λένε πως το έργο είναι ξεκομμένο από τον δημιουργό του είναι πολλοί περισσότεροι.
Με λίγα λόγια, για εμένα, ο Roger Waters είναι ο πραγματικός Άνθρωπος Ακτιβιστής που το έργο του και η πολιτική του δράση υπηρετεί κάτι Ανώτερο, σε αντίθεση με έναν Bruce Springsteen που είναι τσιράκι των Δημοκρατικών. Και ας έγραψε υποτίθεται για την εργατική τάξη ο τελευταίος. Και ας ήταν αυτός ο λόγος που είχα πάει τότε στη συναυλία μιας και ήμουν κολλημένος μαζί του μαζεύοντας όλους του τους δίσκους. Στο τέλος κάνουμε τον λογαριασμό.
(Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο η πολιτική ευθύνη ενός καλλιτέχνη δεν έχει αναδρομική ισχύ: πχ τι σχέση έχει ο Σαββόπουλος της δεκαετίας του 1970 με αυτόν της δεκαετίας του 2000 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004;)
Πιστεύω από όλους αυτούς, μαζί και με τον εθνικό-Μαϊντανό μας, μόνο η Tracy Chapman και φυσικά ο Peter Gabriel αξίζουν να μνημονευτούν για την όλη πορεία τους, από όσο μπορώ να γνωρίζω.
Η νοσταλγία φυσικά μαζί με το πέρασμα της νιότης με χτυπούν αλύπητα αυτή την εποχή. Αλλά είπαμε: ποιος χέστηκε; Γινόμαστε -με τα εκατοντάδες ατομικά και κοινωνικά προβλήματα που μας καταδιώκουν- συνεχώς περισσότερο ατομιστές, εγωπαθείς και εγωιστές βάζοντας την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο και την συντροφικότητα στον πάτο της ανθρώπινης υπόστασης.
tips
📌συμμετείχαν (αλφαβητικά)
Bruce Springsteen με την E-Street Band του
Peter Gabriel
Sting
Tracy Chapman
Youssou N’Dour
και από την Ελλάδα ο εθνικός-Μαϊντανός Γιώργος Νταλάρας*
[*αυτό έγινε επειδή σε κάθε χώρα που γινόταν η συναυλία συμμετείχε και ένας εθνικός τραγουδιστής, που το σωστό εκείνη την εποχή ήταν να είναι ένας Βασίλης Παπακωνσταντίνου πχ. Αλλά ήταν δυνατόν να άφηνε το συστημικό κατεστημένο με την επωνυμία "Νταλάρας ΑΕ" τέτοια ευκαιρία χαμένη;]
📌είχε πάνω από 70.000 κόσμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου